Recensión

O faro sen isla é de 1967, pero ten varias reformas, porque o mar o oxida todo. Está nunha pequena illa e ten os mesmos anos que Félix Bacigalupo (Lois Soaxe), un mecánico da Mariña en profunda crise persoal, que chega alí para purgar a súa culpa, responsábel como se sente dun triste episodio da súa vida. Home moi relixioso, acomete a súa autoimposta penitencia retirándose do mundo.

Cando os seus dous xoves compañeiros de traballo desaparecen, o taciturno Félix atópase terríbelmente só. Naquela misteriosa illa mínima só moran el e o seu Deus, co que tarde ou cedo deberá axustar contas. O atormentado fareiro busca cada vez maior refuxio na relixión, ata o extremo de non poder discernir entre a realidade e as fantasmagorías da súa mente. O sentimento de culpa e a soedade oxídao e corróeo todo, como o mar.

Cristóbal Arteaga coquetea co realismo máxico neste filme que versa sobre a nosa relación coa fe, tan inexpugnábel como fráxil.